(bijdrage van Hedwig Piens, foto's Frank Catry)
op het eiland. Vele toeristen maken een (dag) uitstap naar deze 3712 m hoge vulkaanberg met de auto of toeristenbus, maar voor een lid van het MachelsTriatlon Team is dit toch net iets te gemakkelijk, zeker als je je vetrouwde fiets mee hebt. Reeds een aantal dagen, terwijl ik ‘s morgens met de fiets pistolekes ging halen bij de plaatselijke bakker, had ik het weer op de flanken van de berg in de gaten. Zeker vanaf november kan het weer boven snel veranderen en heb je meer kans op een mistige beklimming boven de 1200m. De dagen voor de eigenlijke beklimming van de Teide, waren nodig om mezelf aan te passen aan het warme weer, de wind en het alsmaar klimmen.Om de moeilijkheidsgraad te kunnen inschatten van een beklimming van zeeniveau tot 2200 m hoogte, deed ik verschillende tochten naar de hoger gelegen dorpjes langs de verschillende invalswegen naar de Vulkaanberg. Dagelijks waren deze fietstochten tussen de 60 à 70 km, maar waar je toch al vlug 3 uur voor onderweg was. Het voordeel hiervan was, dat je wel de tijd kunt nemen om werkelijk te genieten van de mooiste hoekjes en vergezichten op het eiland, en er ook nog een mooi kleurtje aan overhoud.Vanuit ons verblijf in Las Galletas (Costa del
Silencio ) was de meest fietsvriendelijke weg, richting Valle San Lorenzo op ongeveer 450m hoogte. Dit was eigenlijk de voet van de echte beklimming. Vanuit San Lorenzo kan je een mooie route volgen richting San Miguel en Granadilla die je langs een mooie klim voert op de uiterste rand van een enorme rotsflank. Niet toevalling zal deze berg El Roque heten. Tijdens de 2,5 km
klim, die volledig op uiterste zijflank van berg slingert, kan je rechts van je steeds de vallei zien met de bananenplantages die tot aan de kust reiken. Het meer serieuze werk, was richting Arona en Escalona om na amper een goeie 20 km fietsen reeds op een hoogte van 1000 m te zitten. Deze klim kon je in twee niveau's indelen met telkens in ieder dorp de mogelijkheid om even op adem te komen vooraleer de volgende haarspeldbocht in te duiken. Het moet gezegd worden , dat de wegen voortreffelijk zijn en ideaal voor de dunne koersbandjes. De automobilisten houden wel rekening met een fietser en zullen je zelden in een blinde bocht voorbijrijden. Het eerste stuk naar Arona is ongeveer een 6 km lang met een goed haalbaar stijgenspercentage en niet te veel haarspeldbochten. Het vervolg naar Escalona is net iets korter maar naar het einde toe kijk je echt naar de flank omhoog op waar je de verschillende haarspeldbochten als een touw
rond een tol ziet liggen. Dit traject schakelde ik constant tussen 39 - 21 en 23. De laatste test was de beklimming naar Villaflor. Dit is de hoogst gelegen Spaanse stad op 1600 m en bekend als laatste uitvalspunt naar de Teide. Opnieuw is het trajekt tot het volgende tussenstation ongeveer een 8 tal km klimmen maar niet meer zo zwaar als voorheen. Grote stukken gaan relatief rechtdoor waar je terug wat tempo kunt maken aan een 17 - 18 km/hr (39 - 19). Op bewolkte dagen kan het hier ook al redelijk fris en mistig zijn en kan je best voorzien zijn op een windvestje. Vooraleer door te rijden naar de top is het aan te raden nog wat proviant en drank in te slaan, want na Villaflor zijn er enkel nog naaldbossen en rotsen. Na de ervaring van de voorbije dagen met de verschillende beklimmingen achtte ik mij klaar om de volledige
beklimming aan te vatten tot het hoogst bereikbare punt met een fiets of de auto, namelijk Las Canadas del Teide op 2200 m hoogte. Na het vertrouwde trajekt van een 3 kwartier tot San Lorenzo, vatte ik rond 9 u de definitieve beklimming aan langs een iets andere route om evengoed via Escalona tot Villaflor te komen. Eén van de talrijke bochten is een gekende vertrekplaats voor parazwevers die met hun kleurrijke matrasparachutes sierlijk op de thermiek naar het dal zweven. In Villaflor kon ik voor het eerst genieten van een straaltje zon en werd het een aangename 20°C. Op een terras in de zon sloeg ik nog een laatste portie koolhydraten in tesamen met een lekkere tas café con letche. Tot dan was het redelijk fris geweest bij het klimmen en in de bewolking was het niet veel meer dan 12-13 °C. De rest van de beklimming zag er veel belovend uit met een staalblauwe hemel boven ons hoofd. Eens het dorpje ( of stadje ) uit, rij je voor het eerst tussen het groen van de naaldbomen en overal liggen er langs de weg grote dennenappels. Ik neem er één mee als souvenier. Achterom kijkend zie je al vlug dat Villaflor een heel stuk dieper ligt, wat een redelijk stijgingspercentage verraad. Ik begin de klimkilometers te voelen en de hoogte zal ook al wel meespelen, want de Polar zit constant boven de 170. Maar de omgeving is te mooi en wat moet volgen nog meer, om niet door te zetten. Op een aantal plaatsen zijn er uitzichtpunten en wat je vandaag te zien krijgt is een prachtig wolkendeken dat onder je ligt alsof je in een vliegtuig uit het raam kijkt. In de verte komen de hoogste punten van de eilanden La Palma en La Gomera boven de wolken uit. Ondertussen zitten we boven de boomgrens en stilaan komen de laatste moeilijke bochten eraan. Een signalisatiebord geeft 2100 m hoogte aan. Na een zoveelste vergezicht volgt er een korte afzink en opeens achter een brede bocht naar rechts, kom je in een onwezelijk decor terecht. De Canadas del Teide, de lavavelden onderaan de Teide. Een immense vlakte met zwarte en bruine grillige rotsformaties en verschillende 3000-ders links en rechts van je. Hier kan je niet anders dan even afstappen en fantaseren : ik ben op de maan. 49 km staan er op de kilometerteller en ben blij dat ik hier sta na dik drie uur zwoegen. Na een laatste blik, rechtsomkeer en volle vaart terug richting zee. Na een goed uur sta ik onder de douche en lig voor de rest van de namiddag aan het zwembad.