De eerste maandag na onze aankomst was het zover, wij werden omstreeks 8 uur opgehaald bij ons hotel met een Jeep. Meteen werden wij getaxeerd op onze uitrusting want de wandeling was nu niet meteen een wandeling langsheen de Maas en gidsen nemen nu éénmaal geen risico. Mijn schoenen waren een beetje van twijfelachtige aard maar volgens de gids zou we het erop wagen. Deze gids, Duitser van origine, sprak ons aan in vloeiend Engels. We mochten hem Rambo noemen en dit leek ons leuk in de context van dit ruige avontuur die ons elke 46 euro kostte. Wel veel voor eigen te leveren inspanningen. Echter moet men rekening houden dat men tot in Masca gebracht worden, gedurende de hele tocht vergezeld is van een ervaren gids, een boottocht maakt langsheen de kliffen en dan terug naar het hotel worden gereden.

De jeep bracht ons, een kleine groep van 5 personen, snel en efficiënt naar Masca in het Tenogebergte in het noord-westen van Tenerife. In het pittoreske Masca werden we verwelkomd en uitgebreid ingelicht over wat er ons te wachten stond en wat de spelregels waren. Meermaals werden we gewezen op de hoge moeilijkheidsgraad van onze afdaling en dat het een primaire vereiste was dat we elke stap geconcentreerd zouden plaatsen. Mijn moed zonk mij al een heel klein beetje naar de schoenen maar wie A zegt moet ook B zeggen. Wij zouden achteraf de volgende dagen best een beetje spierpijn ervaren maar wie maalt daar nu om. Wij in ieder geval niet, dachten we.

Eindelijk gingen wij op stap. Een mevrouw die een wandelstok wou gebruiken werd dit afgeraden omdat naast het beter voetenwerk er ook momenten zouden komen dat we beide handen uit de mouwen zou moeten steken. Na het eerste kleine stukje afdaling, laat het ons het voorproefje noemen, werden we voor de keuze gesteld: doorgaan of terugkeren. De Jeep wachtte nog even in Masca tot iedereen zeker was van zijn stuk. Wij waren vastbesloten en niks kon ons die dag nog stoppen.

Het eerste stuk was heel makkelijk. Dus ik dacht nou dat gaat fijn maar nu had het wel de week ervoor nogal gespookt op Tenerife en hadden wind en regen in dit deel van Tenerife hun sporen nagelaten in de kloof. Van een pad, paadje of wandelroute was geen sprake meer, alles was heel ruig geworden en het was net of we in één of ander Zuid-Amerikaanse jungle waren beland. Er stroomde een riviertje en overal lag veel afgebroken bamboe. Gelukkig zitten hier geen slangen of ander enge beesten. Ons te volgen traject lag bovendien flink bezaaid met rotsblokken waar we over heen moesten. Regelmatig was het schuifelen over een kleine richel geplakt tegen de kloofwand. En zo ging het maar door maar dit maakte het des te avontuurlijker. Menig keer moesten we de riviertjes over en iedere keer dacht ik 'o jee dit lukt mij nooit'. Maar van terug gaan was er al lang geen sprake meer. Zo werd iedere hindernis een overwinning op ons kunnen.

Er waren delen bij waar men een heel eind naar beneden moest langsheen een waterval of moesten we door een gat dwars door de berg heen. Dus dat was op de bibs en jezelf langzaam laten zakken wat heel spannend was. Wij hebben 5 uur over deze trip gedaan maar de tijd vloog zo voorbij. Tussendoor kregen wij wat te eten en te drinken en dus hielden wij een soort van picknick midden in deze wildernis. De gids was een hele fijne man die ook veel over de natuur wist te vertellen wat een zekere meerwaarde gaf aan deze uitstap. Wij hadden ondertussen het gezelschap gekregen van enkele zwerfkatten die zich daar ophielden in de hoop een restje van onze picknick te kunnen veroveren.

Bij elke bocht groeide ons verlangen om de oceaan te zien maar daar kwam niks van in huis. De stemming in de groep bleef bij iedereen opperbest. Maar dat moet ook wel want men kan zich niet veroorloven om een beetje te gaan klagen, daar was gewoon geen tijd voor en men moest uiterst geconcentreerd en alert blijven bij elke stap.

Uiteindelijk kwamen wij aan bij het koele water. Het strandje bij het eindpunt is niet spectaculair maar verlossend. Wat achter ons lag was des te spectaculairder om zien. Vanaf het strandje liep een lage steiger zeewaarts die door de oceaan overspoeld werd. Dus het was even uitkijken naar het beste moment om over de steiger de boot te bereiken en als een haas aan boord te wippen. Die golven waren natuurlijk niet echt van plan op ons te wachten dus waren wij flink nat, maar na onze trip voelde dit eerder verfrissend aan. Aan boord was er wat te drinken en voeren wij naar Los Gigantes langsheen de metershoge klippen van het Tenogebergte. Daar stond de jeep ons op te wachten en reden we moe maar voldaan naar onze accomodaties.

De dagen daarna waren niet te beschrijven. Iedere stoep, trap of lichte helling bracht onze trip terug in herinnering. Wat hadden wij een spierpijn maar ja deze spieren worden ook nooit zo intensief gebruikt. Toen we net terug waren zeiden wij ' nooit meer', maar nu willen wij het een volgende maal weer overdoen omdat we nu weten wat ons te wachten staat en wij ons er toch beter kunnen voorbereiden.

Conclusie: deze afdaling is GEEN wandeling. Wie er zich aan waagt moet over een redelijke lichamelijke condities beschikken en vooral goed uitgerust zijn. Schoenen zijn vooral belangrijk. De afdaling is ook ten zeerste af te raden bij of na regenval of bij winderig weer. Onderneem deze tocht enkel onder begeleiding van een ervaren gids en best in groepsverband.

Janny Knook - Nederland.

(Redactie: in 2001 heeft een koppel deze waarschuwing genegeerd en trok toch bij stormweer door de kloof van Masca. De vrouw werd getroffen door een neerkomende rotsblok en overleed. Verder kan men ook voor organisaties kiezen die achteraf met de boot naar de dolfijnen / walvissen varen als bijkomende attractie. Best vooraf informeren. Andere wandelingen zijn de Barranco del Infierno dewelke minder lastig is. En ook de wandeling in de omgeving van Punta del Hidalgo. Of dwars over de Teide heen. Wandelplezier voldoende op Tenerife.)